Ik Vertrek

Een lange rij voor de douane. Twee ogen kijken me aan. De rij schuifelt langzaam verder en ik voel de ogen prikken in mijn rug. We passeren elkaar. De vrouw stoot haar man aan en ik zie dat ze iets naar hem fluistert. Dan hoor ik heel zacht ‘Ik Vertrek’. Ik lach. Op de foto met een fan in een kledingwinkel, een praatje aan de balie van het autoverhuurbedrijf op het vliegveld of mensen die spontaan bij ons aan tafel komen kletsen als we zitten te eten in een restaurant. “Jullie zijn toch van Ik Vertrek? Oh wat leuk, ik vond het zo’n mooie aflevering!”

Nee, natuurlijk ben ik geen Chantal Janzen of Wendy van Dijk en ben ik niet echt beroemd. Soms voelt het wel zo en heel af en toe heb ik mijn kleine ‘minutes of fame’ en ja, dat vind ik alleen maar leuk.

Een aantal jaren geleden waren wij met een stel vrienden op Ibiza. Terwijl wij ons uitleefden op de dansvloer van de bekende Beach club Blue Marlin, werden we aangesproken door twee Nederlandse dames die ons herkennen van televisie. Hoe gek. Op een totaal andere plek, in een totaal andere situatie worden we gewoon herkend. Een andere bizarre situatie maakten we mee op de première van de Nederlandse televisieserie La Famiglia. Dankzij onze deelname aan Ik Vertrek hebben de producenten van deze serie destijds contact met ons opgenomen en gevraagd of wij mee wilden werken aan deze productie. Tijdens hun verblijf in onze Villa Alwin is een bijzondere vriendschap ontstaan. Zo kwam het dat wij als gasten aanwezig mochten zijn op de feestelijke première. Met een heerlijke Amaretto in de hand begaven wij ons tussen bekend Nederland. Waar wij ons verwonderden over de verschillende BN’ers, kwamen zij juist naar ons toe omdat wij “bekend” zijn van Ik Vertrek. Zo grappig. Tussen al deze BN’ers waren wij toch zomaar ook een heel klein beetje bekend.

Onze deelname aan Ik Vertrek heeft ons zeker geen windeieren gelegd. Na een uitzending of herhaling zit standaard onze mailbox dagenlang vol, ligt onze website urenlang plat en krijgen we dagelijks onverwachts bezoek in Villa Alwin van mensen die gewoon even willen komen kijken omdat ze ons op de tv hebben gezien. Alleen maar fantastisch dat deze mensen de moeite nemen. Je hoort ons dan ook niet klagen. Toen we in 2006 besloten om ons op te geven voor het programma hadden we geen idee waar we aan begonnen. Ik Vertrek bestond toen immers nog niet. Ons besluit om mee te doen was met name voor de kinderen. Zij waren nog zo klein en kregen de emigratie niet bewust mee. Het leek ons leuk als ze later terug konden kijken hoe het allemaal is gegaan. Dat het zo’n impact zou hebben op ons leven en dat mensen zo met ons meeleven, hadden wij nooit gedacht.

Soms neemt de bekendheid wat extremere vormen aan. Een van onze jongere gasten zag ons als een soort van idolen en durfde de eerste dagen ons niet aan te kijken en als wij haar iets zeiden, bloosde ze. Ze wist echt alles van ons. Echt alles. Alle afleveringen van Ik Vertrek heeft ze gezien, net als onze vlogs op ons Youtube kanaal. Ze heeft alles over gelezen, elk artikel, elke nieuwsbrief. Zo grappig en lief. Ze is nog steeds onze meest trouwe fan!

Af en toe wil ik gewoon even Bionda zijn en niet Bionda van Ik Vertrek of Bionda van Villa Alwin. Dat het niet over werk of Italië gaat. Net na onze jubileum uitzending van 10 Jaar Ik Vertrek had ik een gezellig vriendinnenweekend in Nederland. Elk jaar spreken we met het elkaar af tijdens het jaarlijkse dorpsfeest in het dorp waar wij voorheen woonden. Altijd leuk, maar dat jaar toch even anders. Twee dagen terug was ik nog met mijn hoofd op de televisie. Na nachtenlang e-mails beantwoorden en een reis met veel leuke gesprekken in het vliegtuig, een handtekening uitdelen op het vliegveld en op de foto met een fan had ik niet zo heel veel zin in tientallen nieuwsgierige oud dorpsgenoten. Dus ik ging undercover. Geen bericht op social media dat ik er was, een sjaal die mijn gezicht bedekt en mijn vriendinnen die het spel overtuigend mee speelden. Zo kwam er iemand bij ons groepje staan en begon vol overgave over het programma Ik Vertrek te praten met mijn vriendin (die toevallig ook even in de aflevering van twee dagen terug te zien was). Ze praatte over mij, maar had echt geen seconde door daar ik naast haar stond.

De roem van Ik Vertrek waait over. Op onze heuvel in Italië leven we grotendeels in anonimiteit, maar af en toe is het echt best leuk om een heel klein beetje bekend te zijn.